Darılır, kırılır, üzülür insan, haksızlığa uğradığında..

Yapılan haksızlığın üzüntüsünü yaşayıp, karşısındakinin, yaptığı yanlışı fark ederek özür dilemesini umarken, aksine yaptığı yanlışlar yetmiyormuş gibi, ortada hiçbir sebep yokken, üstüne üstlük,  birde en adi-en alçaltıcı ve en korkunç duygular olan, “kin, nefret ve öfkeyle” gelince üstüne, normalde böyle bir durumla karşılaşan insan ne yapar acaba???

Onun gibi davranışlarla karşılık vermek gelir, ilk olarak insanın aklına!

Fakat böyle davranmakla, aynen onlar gibi olur insan ki, zaten o kişilikteki insanlar da böyle karşılık beklemektedirler!

Çünkü yukarıda bahsettiğimiz davranışları sergileyenler, “doğru ruh halinde” değillerdir. Onlar, nankör, bencil hatta bencilliğin en üst seviyesi olan egoist ve narsit duygu veya huylarıyla kişilik bozukluğu olan, “doğru olmayan ruh” halindeki insanlardır!  

Doğru olmayan ruh halinde diyorum, ruhsal bozukluktan söz etmiyorum! Ruhsal bozukluğu olan insanlar, anlayışla karşılanırlar ve tedavileri de yapılabilir.

Ancak bunlar, tedavi edilemezler! Çünkü bu durumları ruhsal bir hastalık değildir! Kötü veya biraz yumuşatarak söylersek, yanlış huylu insanlardır!

Bunlarla baş etmenin veya “doğru ruh halinde               “ davranmalarını sağlamanın yolu, onları ifşa etmektir. Toplum içerisinde bunlar bilinmeli ve toplumdan dışlanmalıdırlar ki, ancak o zaman derler ya, “akılları başlarına gelsin” ve doğru ruh halinde davranmak mecburiyetinde kalsınlar!  

Böylece masum insanlara zarar vermeleri önlenebilir!