Henüz dijital çağ olmadığı için sahnede bir komisyon var, bir torbadan isim çekiliyor ismi çıkan sahneye gidiyor ve diğer torbadan bir yer çekerek görevliye veriyor ve görevli gideceğiniz yeri okuyor. İsmim torbadan çıktığında sahneye çıktım, elimi torbaya attım çektiğim kağıdı görevliye verdim. Heyecanla bekliyorum, görevli okudu : ‘Şanlıurfa , Akçakale, Büyük Pekmezli Sağlık Ocağı Tabibliği’.

Sahneden hemen inerek, arkadaşlarımızın açtığı büyük Türkiye haritasında çektiğim kura neresi diye bakıyoruz. Yaklaşık 35 yıl öncesi o kadar bozuk bir sistem var ki bazen hiç olmayan yerler kura torbasına giriyor, eğer böyle bir yer yoksa yeniden kura çektiriliyor. Tüm arkadaşlar haritaya baktık, ancak kurada çektiğim yerin adını haritada göremedik. Yeniden kura çekeceğime sevinerek sahneye böyle bir yer yok itirazı için giderken yolun yarısında bir arkadaş seslendi, ‘gel, buldum’. Meğer sınırda bir yer olduğu için haritada Suriye sınırı içine yazılmış ondan görememişiz.

Tayin yazım gelince Kasım ayının son günlerinde Şanlıurfa’ya, oradan Akçakale’ye gittim. Bir Cuma günü idi, yolda minibüsün lastiği patladı ve saat 16:00 gibi Akçakale’de olabildim. Kaymakamlığa uğradım, koltuğuna gömülmüş depresyonda bir kaymakama kendimi tanıttım, hoş geldiniz dedi.

-Kaymakam bey, görev yerim Pekmezli köyü uzak, başlayış yazımı burada yazsam olur mu ?

-Olur, yazın kaleme bırakın

Kaleme geçtim eski bir daktiloda yazdım;

Başlama yazımın bir nüshasını da sağlık ocağında ki dosyaya koymak için alarak kaymakamlıktan ayrıldım. Pekmezli köyüne ancak gece saat 02:00 de giden posta minibüsü ile gidilebildiğini ve o ana kadar atanan ilk doktor olduğumu da öğrendim. Hafta sonu Şanlı Urfa’da kalıp Pazartesi döneyim diye düşündüm.

Dışarı çıktığımda saat 17:00 yi biraz geçiyordu, Kasım ayı olduğu için hava erkenden kararmıştı. Ancak sokaklarda hiç kimse yoktu, her taraf kapalıydı ve kasaba derin sessizliğe bürünmüştü. Şanlı Urfa’ya nasıl döneceğimi soracak bir insan bile göremedim. Kasaba dışına 100-200 metre yürüyerek otostopla Urfa’ya döneyim diye düşündüm. Ana yolda geçecek bir araç için beklemeye başladım, hava iyice karardı, zifiri karanlık oldu. Neredeyse bir saat bekledim hiçbir araç geçmedi, ne de bir insan var. O yıllar PKK terör eylemleri yeni Harran’da başlamış, zaten Akçakale’ye gelirken içimde bu korkuda var.

Dağın başında, karanlıkta çaresiz beklerken uzaktan ayak sesleri duydum, irkildim. Ya gelenler teröristse ne yaparım, kendi mi nasıl korurum, içgüdüsel olarak kendimi savunmak için yeden bir taş aldım. Adımlar giderek yaklaşıyor, zifiri karanlık görmeme imkan yok, ancak yanıma 1-2 metre yaklaşınca parlayan gözlerini gördüm, o da beni gördü ve bağırdı.

- Sedat , ne işin var senin burda?

- Erhan, sen misin?

Bu şartlarda, en umutsuz anda tanıdık birini görmek ne büyük bir mutluluk ve rahatlama oldu, anlatamam. Gelen kişi mühendis bir arkadaşım Erhan Bayraktutan 'dı.

-Ben buraya mecburi hizmet için bugün geldim, senin ne işin var?

-Ben de 1 ay önce buraya atandım, memlekete gitmiştim bu gün daha yeni geldim.

-Ben de başlayışımı yaptım, hafta sonunun Urfa’da geçireyim diye dönüyordum.

Erhan güldü:

-Burada hayat saat akşam 5 te biter, dönemezsin, benim lojman var, akşam bende kalırsın. Ben de yemek yemeğe Jandarma garnizonuna gidiyorum, yeni geldim burada yemek yiyecek başka bir yer yok, beraber gidelim.

Erhan’la beraber Jandarma Birliğine gittik, onu tanıyorlar bizi içeri aldılar, jandarma gazinosunda yemek olarak yalnızca bir porsiyon sucuklu yumurta kalmıştı, onu beraberce yedik ve lojmana döndük.

Sabah olunca Akçakale’yi gezdim ve gördüm ki benim otostop yaptığım yer Suriye dikenli sınır tellerinin 100-200 metre ilerisi zaten araç gelme ihtimali olmayan bir yerde, yani yolun bittiği yerde saatlerce otostop için beklemişim.