Adamın biri, babadan yadigâr antika ipek bir halısını satmaya karar vermiş. Ona göstermiş buna göstermiş, ama kimse talip olmamış. Sonunda zengin birini bulmuş ve ona götürmüş.

Zengin halıya  bakmış ve sormuş, kaç para?

Adam cevap vermiş 100 altın.

Zengin tereddüt etmeden tamam demiş ve çıkartıp 100 altın vermiş.

Adam sevinmiş. O sırada zengin sormuş bu halının kaç para ettiğini biliyor musun?

Adam cevap vermiş - hayır bayım.

Zengin devam etmiş - en az 3000 altın eder.

Adam susmuş.

Zengin sormuş;  niye 100 altına verdin?

Adam biraz düşünmüş ve cevap vermiş; bayım bağışlayın ama benim bildiğim en büyük rakam 100! demiş...

Hazin...

'Değer Vermek' kelimesi ne hoş bir kelimedir...

Yumuşak kalbe dokunan...

Tıpkı ipek halı gibi elimizden kayıp giden...

Değer vermek bizlerin tiyatro oyunumuzun bir parçası olmamalı bence.

Bu oyunun, Son perdesi nasıl bitecek diye sorarlar İNSANa çünkü...

Değerli olmakla, önemli olmak arasında gider gelir insan....

Değerli olabilmektir asıl mesele...

Mutluluğun anahtarı, elinde olanları görmekle, değerini bilmekle başlar.

Kalbimize dokunan, hayatımıza anlam katan, hüznümüze ortak olan, umudumuzu kırmayan "iyi ki var" dediklerimizle başlar...

Rabbim ömrümüzden eksik etmesin...

"Değerini bilirsen her şeyin var, değerini bilmezsen hiçbir şeyin yok"derler...

Nefes almaya değer bir yaşamdan,

Dostluğa değer bir arkadaşlıktan ,

Ömrüm diyeceğin bir aşktan

daha önemli ve değerli ne olabilir ki bu hayatta...?

'Tanıdıklar çoğaldı,ama dostlar eksildi..

Çabalar arttı,ama mutluluklar azaldı..

Varlığımızı arttırdık,ama değerlerimizi yitirdik..

Ve nihayet hayata yıllar ekledik,

Ama yıllara hayat katamadık... !...''diyor Usta bir kalem...

Mühim olan; Son Perde...

Son perdeyi iyi kapatanlardan olmak dileğiyle...

Aşk ile Hû...

Şifanur Özçelik Şirin